Deze zin geeft krachtige woorden aan het geloof dat diep in mij geworteld is. Dit geloof zorgt ervoor dat ik altijd vertrouwen heb in het leven. Wat het mij ook geeft of neemt. Het is leven in overgave.
Zoals bij ieder ander kent ook mijn leven tegenslagen. Ja, een leven in overvloed kent ook ups en downs. Dat is heel normaal. Onoverkomelijk. Alsof het een wetmatigheid is waar het leven zich aan houdt. Dit weten en accepteren is al een heel proces op zich, maar ook een wezenlijk onderdeel van een rijk en gelukkig leven. De kunst is, en dit vergt veel oefening, om niet in je slachtofferrol te vervallen als het tegen zit in het leven.
Hoe weet je of je in deze valkuil bent getrapt? Hoe herken je je innerlijke slachtoffer dus? Deze innerlijke stem is allereerst heel boos. Vindt alles oneerlijk. Denkt enkel aan zichzelf en geeft anderen de schuld.
Ik ken deze kant van mijzelf maar al te goed en ik verdenk jou ervan dat je het ook heel herkenbaar vindt. Maar niet getreurd. Het een hele menselijke reactie op tegenslag. Deze valkuil is zo groot dat je hem bijna niet kunt missen. So, don’t blame yourself to hard.
Maar je vereenzelvigen met dit typetje is wel killing voor een leven in overvloed. Want de gevoelens die ermee gepaard gaan zijn van een hele zware energie met een hele lage frequentie. En daarmee creëer jij geen licht en leuk leven mee.
De weg voor mij omhoog is geloof en vertrouwen. Mijn geloof dat het altijd goed komt ook al weet ik niet hoe is heilig. Ik geloof er in dat het leven mij altijd geeft wat ik nodig heb. Tegelijkertijd erken ik hierin dat ik vaak niet weet wat ik nodig heb. Een hele belangrijke spelregel voor het manifestatieproces!
En door mij iedere dag weer te verbinden met dit geloof heb ik nooit meer het gevoel dat ik de boot mis. Ken ik geen angst meer dat ik niet op de juiste plek ben en ben ik niet meer bang voor wat er gaat komen.
Ik zal je een recentelijk voorbeeld uit de praktijk geven. Eind vorig jaar bleek dat 2 van onze 3 kinderen niet op hun plek zaten op de school waar ze naar toe gingen. Dit was o.a. een van de redenen waarom ik de wens uitsprak dat 2022 het jaar werd waarop ieder gezinslid zijn of haar plek mocht gaan vinden. Deze wens bracht ons al de nodige en grondige veranderingen in ons leven die ik van te voren niet had kunnen bedenken. Onze dochter had het echt heel zwaar op school. En school met haar. Het was zo erg dat onze lieve meid dreigde uit te vallen en dat al in groep 3! Het was een zware periode waarin we moesten samenwerken met mensen en instanties die hun geloof waren verloren. In ons meisje, maar zoals ik het zag, vooral in zichzelf en daardoor alleen maar de platgetrapte paden van het systeem konden bewandelen. Ik geloof niet in platgetreden paden. Mijn opdracht is juist naar nieuwe wegen zoeken. En dat is gelukt! Het onmogelijke gebeurde. Ons meisje werd binnen 2 weken aangenomen op een school waar normaliter vuistdikke dossiers aangeleverd moeten worden en waar een toelatingscommissie maanden nodig heeft om een procedure door te worstelen. Mijn geloof en vertrouwen hadden ervoor gezorgd dat ik niet opgaf, dat ik creatief was en dat ik altijd de juiste woorden sprak tegen de juiste mensen. Het zette alles in beweging om ons te geven wat nodig was. Ook al zeiden “deskundigen” dat het zo niet werkte en dat ik gewoon de procedures moest volgen.
En nu ik erover nadenk heb ik zo ook een wachtlijst van 8 weken omzeilt, heb ik zo mijn eerste appartementje gemanifesteerd op mijn 19de, heb ik zo onze bouwgrond verkregen…en nog een hele hoop meer.
Nu kun je misschien denken dat ik gewoon geluk heb en dat het mij aangewaaid komt. Dat ik een zondagskind ben…Ik heb zeker geluk! Maar dat komt niet aangewaaid. Mijn geloof en vertrouwen zorgt ervoor dat ik creatief ben en met lef mijn eigen pad bewandel.
En mij zit het ook tegen hoor. Ik heb nog een tweede kind dat niet op zijn plek is op school. Dus ook voor hem wilde ik de juiste plek manifesteren. Ik vond dé school voor hem. Precies voor (neuro)types als hem. Ik was door het dolle heen en ik kreeg zelfs mijn zoon enthousiast. Vol vertrouwen meldde ik hem aan. Via de gewenste manier, maar ook weer via een creatief achterdeurtje…na 4 spannende weken kreeg ik een telefoontje. Hij werd afgewezen!
Mijn oude ik van een paar jaar geleden zou direct in zak in as zitten. Maar ik bleef heel rustig en bedankte de mevrouw aan de telefoon voor alle gedane moeite. Ik moet toegeven dat ikzelf ook versteld stond van de rust die ik ervaarde. Omdat het een redelijk unieke school is en het 2 weken voor de zomervakantie was, was een andere school geen optie. Ik belde dus zijn huidige school, waar ik overigens zeer tevreden over ben, op en vertelde over de afwijzing. Zij willen het er niet bij laten zitten en zij gaan in gesprek met de afwijzende school. Gesterkt door een overkoepelde organisatie én de neuropsycholoog die onze zoon onderzocht heeft. En ik…ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. Zo is het, zo zal het zijn of nog beter!
Comments